Ελευθερία Αρβανιτάκη -Δυνατα

Σαν γυναίκα γεννά
στο χώμα η νύχτα το πρωί
κι όλα βγαίνουνε ξανά
και γίνονται ζωή.

 

Ποιά παλιά κιβωτός
μέσα απ' του χρόνου τις στοές
βγάζει ακόμα στο φως
ζευγάρια αναπνοές.

 

Δυνατά, δυνατά
γίναν όλα δυνατά τ'αδύνατα
Δυνατά, δυνατά
σ'ένα θέαμα κοινό.

 
Δυνατά, δυνατά
κι όπως πάνε του χορού τα βήματα
με τα χέρια ανοιχτά
όλα τα περιφρονώ.

 

Μα σαν γυναίκα γεννά
στο χώμα η νύχτα το πρωί
κι όλα βγαίνουνε ξανά
και γίνονται ζωή.

 

Ποιά παλιά κιβωτός
μέσα απ'του χρόνου στοές
βγάζει ακόμα στο φως
ζευγάρια αναπνοές.

 

Δυνατά, δυνατά
γίναν όλα δυνατά τ'αδύνατα
Κι αναμμένο πετά
σπίρτο η γη στον ουρανό.

 
Δυνατά, δυνατά
κι όπως πάνε του χορού τα βήματα
με τα χέρια ανοιχτά
όλα τα περιφρονώ.

 

Κι όλο κάτι λέω
κάποια αγάπη κλαίω
κι όλο μέσα μου θρηνώ χαλάσματα.

 
Με τα χρόνια μου
στα σεντόνια μου
σαν φαντάσματα.

 

Δεν υπάρχουν πολλά
που να ελπίζουμε μαζί
κοίτα, κοίτα ψηλά
κι άλλος αιώνας ζει.