Aquiles
pídelle á súa nai, a deusa dos mares Tetis, que axude ó seu fillo
Aquiles, ofendido por Agamenón, rei dos aqueos.
Tetis,
a nai de Aquiles saíu de entre as ondas do mar e subiu, moi de mañá,
ao Olimpo. Achou a Zeus sentado á parte dos demais deuses no máis
alto dos moitos cumes do monte. Abrazou entón os seus xeonllos coa
man esquerda, tocóulle a barba coa dereita e dirixiu esta súplica
ao soberano:
-Pai
Zeus! Honra a Aquiles, o meu fillo, o heroe de máis breve vida, pois
o rei de homes, Agamenón, arrebatoulle a recompensa que con tanto
esforzo gañara.
Zeus,
que amontoa as nubes, nada contestou. Gardou silencio un bo intre ata
que, ó fin, dixo moi aflixido:
-
Querida filla, a miña esposa Hera tomarao a mal e dirixirame
inxuriosas palabras. Rífame sempre sen motivo ante os inmortais
deuses, porque di que nas batallas favorezo aos troianos. Pero agora
vaite, non sexa que Hera advirta algo. Eu ocupareime de que isto se
cumpra. E se o desexas, fareiche coa cabeza o sinal de asentimento.
Entón
Zeus baixou as negras cellas en sinal de asentimento; os divinos
cabelos axitáronse na cabeza do soberano inmortal, e estremeceuse o
amplo Olimpo. Sentou Zeus no trono; e Hera, que o vira conversar coa
nai de Aquiles, Tetis, a de pés de prata, dirixiulle ó soberano
Zeus estas aladas palabras:
-Que
deus conversou contigo? Agrádache resolver todos os asuntos
secretamente, e xamais me dis unha soa palabra do que acordas.
Respondeulle
o pai dos homes e dos deuses:
-
Hera! Non esperes coñecer todas as miñas decisións, pois che
resultará difícil, aínda sendo a miña esposa. O que poida
dicirse, ningún deus nin home saberao antes ca ti; pero o que
queira eu resolver sen contar cos deuses, non o preguntes.
Replicó
deseguido Hera, a de ollos de xovenca:
-Terrible
Zeus! Sospeita o meu corazón que Tetis, a de pés de prata, a nai de
Aquiles de pés lixeiros, che teña engaiolado. Ao amencer o día
sentou preto de ti e abrazou os teus xeonllos; e penso que lle
prometiches honrar a Aquiles.
E
contestándolle, Zeus, que amontoa as nubes, díxolle:
-Ah,
desgrazada! Sempre sospeitas de mín … Pero nada poderás conseguir
senón afastarte do meu corazón, o cal aínda che será máis duro.
Se é certo o que sospeitas, así debe de serme grato. Tí senta en
silencio e obedece as miñas palabras. Non sexa que non che poidan
socorrer cantos deuses hai no Olimpo cando che poña encima as miñas
invictas mans.
Así
dixo. Sentiu temor Hera, a de ollos de xovenca e sentou en silencio.
Indignáronse no palacio de Zeus os deuses celestiais. E Hefesto
consolou á súa nai Hera, a dos níveos brazos:
-
Nai, obedece ao pai querido, a Zeus, para que non volva rifar e a
amargarnos o festín. Pois, se é, que lanza o raio, quere botarnos
do asento... avantáxanos moito en poder. Tí afágao con palabras
cariñosas
Deste
xeito falou e, tomando unha copa de dobre asa, ofreceulla á súa
nai, dicindo:
-Sofre,
miña nai, e sopórtao todo, aínda que esteas aflixida, porque é
difícil opoñerse a Zeus. Xa outra vez que quixen defenderte
colleume polo pé e tiroume desde o Olimpo; todo o día fun rodando e
á posta do sol caín na illa de Lemnos. Quedábame un pouco de vida
e os habitantes da illa atendérome ….
Así
dixo. Sorriu Hera, a deusa dos níveos brazos; e, riseira aínda,
tomou a copa que o seu fillo lle presentaba. Hefesto púxose a servir
doce néctar para os outros deuses, sacándoo da crátera; e unha
risa inextinguible alzouse entre os bienaventurados deuses vendo con
que afán o deus Hefesto, o ilustre coxo, os servía no
palacio. Todo o día, ata a posta do sol, celebraron o festín; e
ninguén careceu da súa respectiva porción, nin faltou a fermosa
cítara que tañía Apolo, nin as Musas que con linda voz cantaban.
Mais,
cando a luz do sol chegou ao ocaso, os deuses foron recollerse
aos seus respectivos palacios. Zeus olímpico, que lanza o raio,
encamiñouse ao leito onde adoitaba durmir cando o doce soño o
vencía. Subiu e deitouse; e ao seu lado descansou Hera, a de áureo
trono.
Adaptación
da Ilíada, I, 500ss.
No hay comentarios:
Publicar un comentario